De Grote Verandering...einde der tijden en nieuw begin
4 jun, 22:05 Mijn nieuwe ontwerp met een stukje oude tekst van mijn Theologie opleiding...Fantasie heeft te maken met hoe je je eigen lijf aanvoelt. Het paradijs, als summum van de klassieke theologie, is de plaats waar de fantasie vrij is. De middeleeuwse, volkse verbeelding gaat gepaard met extreem veel vleesconsumptie. De devotie verbeeldde meer gevouwen handen en gerichte blikken. In iedere verbeelding wordt het lijf geschilderd. Het paradijs is door en door sensueel. Waar de fantasie het voor het zeggen heeft wordt de verbeelding sensueel. Het prikkelt de zintuigen. En zo zou het ook met het dogma kunnen zijn. Is niet ieder mens bepaald door zijn sensus in de brede betekenis van dat woord? Begeerte, Lust, Hebzucht, Liefde, Erkenning, Eer, Schoonheid etc. Allemaal prikkels en emoties die je gedachten vormen en je fantasie bepalen. God wordt Mens, jawel, en zie hem hangen! Zijn lijf opengescheurd door een speer. Bloed van een doornenkroon gutst van zijn barokke lijf. Welnee, zegt de ander, zie hem tora leren, die joodse rabbi, in licht Johanneïsch gewaad. Maar een derde is in gedachten verzonken en leidt zijn geest in de richting van een versmelting met deze Ene. Al deze aanhakingen bij het dogma van de incarnatie zijn mogelijk. Het dogma heerst niet over deze fantasie. En het dogma begrijpt niet welke sensus er bij het aanhakende individu is ontwikkeld. Het dogma is er dan ook niet om te oordelen. Die macht is, gezien haar verleden, haar niet zo goed bevallen. Wat zij doet is verwijzen naar de Mensenzoon. En in die verwijzing legt zij haar levensvraag: wat is goed en wat is kwaad. Zij weet het zelf niet. Zij stelt slechts de vraag. En waagt iemand haar te antwoorden, dan verwijst zij slechts naar de Mensenzoon. De link die het dogma legt gaat dus terug en gaat niet vooruit. En zo prikkelt zij de sensus. Zij spreekt tot de verbeelding. Zij stimuleert de sensus dermate dat zij enthousiasmeert. Verlichting ontstaat. Een beweging zet zich in gang. Maar dan laat het dogma de nieuw opgestane, de helder verlichte los om opnieuw te stimuleren. Waar vindt zij aanhaking? Waar licht opnieuw paasmorgen op? Plotseling wordt zij opnieuw aangehaakt. Geheel anders nu. Haar verwijzing werkt als een loutering van gedachten. Helder ziet zij hoe banden van verdrukking worden doorgesneden. Zij ziet het, maar heerst niet meer. Haar taak is 'volbracht'. Zij ziet toe hoe zij verder de gedachten stemt tot een nieuwe benadering, een nieuw dogma dat binnen een andere context taal en kond probeert te verhouden tot het levensgeheim. Haar taak is het de euforie te stimuleren, de voortgang van fantastische gedachten. En zo ontstaat een netwerk van verwijzingen. Een geschiedenis van fantastische verbeelding waarbij de gelovige uiteindelijk direct of via een omweg bij de Mensenzoon terecht komt die dan tot ieders ontsteltenis zegt: wie in mij gelooft, gelooft niet in mij maar in degene die mij gezonden heeft. En wie mij aanschouwt, aanschouwt degene die mij gezonden heeft'. Uiteindelijk stoot de dogmaticus op een indringend beeldverbod en wordt zij geconfronteerd met het leerstuk van de sensuele fantasie. Hij moet het met een mensenzoon doen die verwijst naar een lege plaats, naar het hart van de tora. Misschien is zij het zelf die dit hart vormt van de... nee, dat kan toch niet ???? Expresssss Yourselfffff
4 jun, 22:05 Mijn nieuwe ontwerp met een stukje oude tekst van mijn Theologie opleiding...Fantasie heeft te maken met hoe je je eigen lijf aanvoelt. Het paradijs, als summum van de klassieke theologie, is de plaats waar de fantasie vrij is. De middeleeuwse, volkse verbeelding gaat gepaard met extreem veel vleesconsumptie. De devotie verbeeldde meer gevouwen handen en gerichte blikken. In iedere verbeelding wordt het lijf geschilderd. Het paradijs is door en door sensueel. Waar de fantasie het voor het zeggen heeft wordt de verbeelding sensueel. Het prikkelt de zintuigen. En zo zou het ook met het dogma kunnen zijn. Is niet ieder mens bepaald door zijn sensus in de brede betekenis van dat woord? Begeerte, Lust, Hebzucht, Liefde, Erkenning, Eer, Schoonheid etc. Allemaal prikkels en emoties die je gedachten vormen en je fantasie bepalen. God wordt Mens, jawel, en zie hem hangen! Zijn lijf opengescheurd door een speer. Bloed van een doornenkroon gutst van zijn barokke lijf. Welnee, zegt de ander, zie hem tora leren, die joodse rabbi, in licht Johanneïsch gewaad. Maar een derde is in gedachten verzonken en leidt zijn geest in de richting van een versmelting met deze Ene. Al deze aanhakingen bij het dogma van de incarnatie zijn mogelijk. Het dogma heerst niet over deze fantasie. En het dogma begrijpt niet welke sensus er bij het aanhakende individu is ontwikkeld. Het dogma is er dan ook niet om te oordelen. Die macht is, gezien haar verleden, haar niet zo goed bevallen. Wat zij doet is verwijzen naar de Mensenzoon. En in die verwijzing legt zij haar levensvraag: wat is goed en wat is kwaad. Zij weet het zelf niet. Zij stelt slechts de vraag. En waagt iemand haar te antwoorden, dan verwijst zij slechts naar de Mensenzoon. De link die het dogma legt gaat dus terug en gaat niet vooruit. En zo prikkelt zij de sensus. Zij spreekt tot de verbeelding. Zij stimuleert de sensus dermate dat zij enthousiasmeert. Verlichting ontstaat. Een beweging zet zich in gang. Maar dan laat het dogma de nieuw opgestane, de helder verlichte los om opnieuw te stimuleren. Waar vindt zij aanhaking? Waar licht opnieuw paasmorgen op? Plotseling wordt zij opnieuw aangehaakt. Geheel anders nu. Haar verwijzing werkt als een loutering van gedachten. Helder ziet zij hoe banden van verdrukking worden doorgesneden. Zij ziet het, maar heerst niet meer. Haar taak is 'volbracht'. Zij ziet toe hoe zij verder de gedachten stemt tot een nieuwe benadering, een nieuw dogma dat binnen een andere context taal en kond probeert te verhouden tot het levensgeheim. Haar taak is het de euforie te stimuleren, de voortgang van fantastische gedachten. En zo ontstaat een netwerk van verwijzingen. Een geschiedenis van fantastische verbeelding waarbij de gelovige uiteindelijk direct of via een omweg bij de Mensenzoon terecht komt die dan tot ieders ontsteltenis zegt: wie in mij gelooft, gelooft niet in mij maar in degene die mij gezonden heeft. En wie mij aanschouwt, aanschouwt degene die mij gezonden heeft'. Uiteindelijk stoot de dogmaticus op een indringend beeldverbod en wordt zij geconfronteerd met het leerstuk van de sensuele fantasie. Hij moet het met een mensenzoon doen die verwijst naar een lege plaats, naar het hart van de tora. Misschien is zij het zelf die dit hart vormt van de... nee, dat kan toch niet ???? Expresssss Yourselfffff
